Hindi laging panalo!

Wohhhh! (sabay pawi ng pawis sa noo). Natatae akong parang ewan noong natapos. Noong natapos na ang ilang linggo kong pinaghandan. Naiiyak ako. Naiiyak ako naghalo ang emosyon. Parang rainbow, parang tae. Sumasabog ang at baho ng pagkatalong bumabalot sa kinauupuan ko. Nakaka-disappoint.

Nagbasa pa ako at nagrefresh ng mga nireview namin. Sasabak sila kami sa Division Pantas-Agham. That’s right folks, science contest. Patimpalak ng Dibisyon ng Silangang Mindoro para sa agham. Noong August 10. Sa mga panahon ng pagrereview namin ay lagi akong nagbibirong matatalo kami. At leche, nagkatotoo naman ang mga pahaging ko. Unti-unting bumaon sa utak ko na wala ng pag-asa noong sinabi na noong teacher na nagtie-break samin ang “And the correct answer is D“. Sa mga sandaling yun ay parang dinudurog ang puso ko habang nakaupo sa upuang para sa kaliwete sa dulo ng bagong room na yun. Nagslow-mo ang pagtingin ko sa mga kapwa ko contestant. Tama sila, mali ako. Naeliminate ako, sila hindi. Pasok sila.

Division Pantas-Agham 2013

“Yung mga hindi na kasali, lumipat na sa likod“. Napilitan akong tumayo at tumingin na lang sa mga kalaban ko mula sa malayo. Nakakapanghinayang.

Natapos ang laban. Ang torture. Nakapasok ang kaklase ko sa top 10. At ako’y hindi magkamayaw sa pagbati sa kanya. Para kahit papano’y maitago ang lungkot, ang inggit. Nakipagkwentuhan ako pagkadating sa quaters namin. “Pang-ilan ka?” Yan ang laging pangbungad ko sa ibang contestants. Naghahanap ng karamay.

The moment of truth came, the awarding ceremony began. Kahit na alam ko pang wala na akong dapat asahan ay matindi pa rin akong nakinig sa mga announcements. “Grade 8, 3rd place, Joshua Abante!” Nanalo ang kapatid ko na nagbunga ng mga nakakainis na comparison. “3rd year, Julius Abante, hindi ka kasali! Bwahahahahahaha!” Ganyan ang parating sakin noong unti-unti ng umakyat ang mga nanalo sa 3rd year. Nakakapang liit. Para akong sinisilaban.

Pero, wala naman akong magagawa dahil hindi inabot. Bitin ang effort. Ibaon sa utak na laging may next time. Wag mang hinayang dahil sakin na kasalalay ang results.

Ang kapatid ko! Panalo! Wooooooh!

Si Tina sa tapat

Si Tina. Kapitbahay. Kakilala. Suplada. Lagi ko siyang nakikitang dumadaan sa tapat naming tuwing hapon. Pormal lagi ang suot niya. Parang executive ang dating, yung tipong mataas ang katungkulan sa tingin pa lang. Magaling siyang magdala ng damit at mag-ayos ng sarili.

Minsan ko lang siya nakausap. Kinamusta ko. Ayos lang daw siya. Hindi na yun naulit. May pagkasuplada at sa ko ay lagi siyang busy sa mga ginagawa niya. Wala akong alam sa personal na buhay niya. Trabaho, pamilya, kaibigan, wala. Wala sa database ko babae sa tapat. Wala siyang nagiging bisita dahil kung meron man ay mabilis ko itong makikita. Ang alam ko ay mag-isa lang siya sa bahay. Maganda si Tina. Maputi at mahaba ang buhok. Pero paarang wala itong nobyo. Lagi kasi itong seryoso at hindi palasalita.

Isang maulap na hapon nang nakita ko siyang umiiyak. Diretso ang tinggin at mabilis ang lakad niya. Tumutulo ang luha niya habang naglalakad. Pagpasok niya, isinara niya ang pinto nangg malakas. Pagkatapos-tapos nun bigalang bumuhos ang malakas na ulan. Parang nakikisimpatya sa problema niya. Ano kayang nangyari dun? Baka sa trabaho? O kaya sa pag-ibig? Ewan ko, hindi alam.

Pagkatapos ng ulan at luha event niya ay malimit ko na siyang nakitang lumabas. Ilang araw din siyang hindi pumasok sa trabaho. Seryoso ata yung problem niya. Nakakahiya naming magtanong, baka mapagkamalan pa akong tsismoso kaya hindi na ko lumapit. Kalaunan, pumasok ulit siya sa trabaho niya. Ganoon pa rin. Suplada.

Isang hapon habang nakahiga ako at nagmumuni-muni ay biglang may nagsigawan. Uminagy sa labas. Dumami ang tao. Dali-dali kong sinilip ang pinagkakaguluha nila. Hindi ko gaanong makita dahil sa kapal ng meron. May dalawang babae at lalaki sa gitna. Sumusigaw yung isang babae, umiiyak naman yung isa. Nagsilbing taga-awat ang lalaki dun sa babaeng galit na galit na sumisigaw. Lumilipad ang mga mura at masasakit na salita.

“Ang landi-landi mo! Pati ‘tong asawa ko pinatulan mo! Hayop ka!”, sumisigaw at dinuduro yung isa.

“Tama na!”, awat ng lalaki.

“Anong tama na?! Kinakampihan mo ‘itong babaeng ito?!”, akmang susugudin ang umiiyak na babae ngunit napigilan ng lalaki.

Sumabatan at murahan ang naganap sa maliit na kalsada noon. Parang sine, ang daming nanonood. Pinagfiestahan ang drama at palabas na iyon. Sold out. Naawa ako dun sa babaeng umiiyak. Hindi ko siya makilala dahil nasasanggahan ng buhok niya ang mukha niya. Bigla itong hinila nung isa at tumambad sakin ang mukha niya. Si Tina! Oo, si Tina nga!!!

P.S. Hindi ko ito totoong nangyari. Wala lang talaga akong magawa. Bwahahahahaha! Salamt sa pagbabasa!

First Periodical Test (How it was it for me?)

(Ang babasahin niyo pong ito ay ang nagsilbing pangpalipas oras ko sa kasagsagan ng aming FIRST PERIODICAL TESTS, Day 1, August 1, 2013. Sinulat ko ang mga ito sa scratch na papel.)

Ito yung scratch na sinulatan ko.

A closer look. Ang pangit ng sulat ko. Bwahahahaha.

May naka-obob. Dalawa sila. Siguro madali o kaya  nama’y mahirap ang exam. Tahimik. Nakakapanibago. Nagalit kanina si ma’am. Huwag na raw kaming maglinis bukas, sa isang buwan, kahit kalian. Hay, buhay nga naman. Ang simple na nung gagawin, hindi pa magawa. Parang mga retarded. O baka naman talagang hindi mapigilan ang mga mababahong bibig na yan tuwing umaga kaya hindi nakakapaglinis! Awan, magulo.

Maaga akong dumating kanina. 2^nd to arrive. Balak kong magreview dahil unfortunately nawalan ng kuryente sa aming mumunting barangay kagabi. Madilim kaya nawala ako sa mood na magreview. Nagkaroon naman pero sa dami ng hindi ko naintindihan sa TLE ay dun naubos ang oras ko. Isang chapter lang ang nabasa ko ang the rest is history. Nakapagbasa pa ako ng slight kanina. Tumatak naman ng bahagya.

E di yun nga, tahimik, galit si ma’am at natapos agad ako sa unang test. Ang balak ko kasi ay ako na lang ang maglilinis nung ikinagalit ni ma’am, yung kalat dun sa may lalagayanan ng mga walis. Kaso may naunang tumayo. Tama si ma’am, nakita na namin pinabayaan pa namin. Nakita ko yun pagdating ko. Sabog ang basura. Kahit kakaunti yun, sabog pa rin yun. Ang tanga-tanga e. Umandar ang kairresponsibilihan sa utako ko. Sabi e, “di naman ako cleaner ng room ngayon”. Pero mali pa rin yun. Maling-mali.

Dumami ang naka-obob. Tapos na? Puyat? Malay ko. Mahirap nang umimik sa ganitong panahon.

8:00 A.M

Round 2. Exempted ako.

8:18 A.M.

Naglinis ako. Tahimik na pagwawalis at pagdadakot. Dalawa kami. Kasama ko yung babae kong kaklaseng exempted din. Nagwalis ako sa corridor, hagdan at malapit sa CR. Tuloy pa rin siya sa paglilinis, nasa unahan ko ngayon, nagpupunas, Masyado ‘tong masipag. Nagwalis, nag-ipon ng tubig, nagdilig, nagpagpag ng basahan, tapos ngayon naman ay nagpupunas.

Alam ko naming sarcasm at galit lang si ma’am kanin. Kaya nga naglinis kami. Kahit papaano’y nabawasan ang dumi.

______________

Anim ang tulog. Ano bang ginagawa ng mga taong ito sa gabi? Ang alam ko’y natigil at humupa na ang e-book fiesta ng mga babae. Wala naman kaming assignment kagabi kundi ang magreview. Halos lahat naman ng teachers na may test ngayon ay nagreview. At yung isang test ay naitest na naming dati/ Yung totoo lang talaga. Nakikipag-puyatan sa girlfriend o boyfriend? Hayahay!

8:49 A.M.

17 ang tulog.

8:55 A.M.

“Okay. Everyone wake up. Review your work for five minutes”,sabi ni ma’am.

11:05 A.M.

Tapos na ako sa Math. Hindi ko akalaing nakakaTANGA kapag walang aral. Boom! Nakakapagsisi ang hindi pagrereview.

11:43 A.M.

TAPOS NA! SA WAKAS! UWIAN NA!

I’m back! (saglit lang ako!)

Madaming nangyari simula noong huli kong mabisita ang blog kong ito, ang iga at tuyo kong blog. Linggo na ata ang binibilang e. Hindi ko na alam ang mga happenings. Wala na rin gaanong bumibisita rito dahil wala namang bago. Magkwekwento na lang ako. Ang dami kong gustong ikwento.

Kahapon, July 12, nag-administer ako, ahhhh nagpaboto na lang sa madali’t sabi para sa annual club officer elections. Kabilang ako sa mga namalat sa kakabanggit ng mga boto dun sa kaklase kong nagtatally ng results. Ang bilis ko daw magbasa. Gusto na kasi agad matapos dahil wala kaming klase pagkatapos. Hindi ko alam kung asang lupalop ang Chemistry teacher namin. Ang sabi lang ay wala daw siya. Ayos naman ang daloy, magaan kahit na yung mga Grade 8 ay kung anu-anong sinasabi habang nagsusulat. Maingay pero hindi gaano. May mga papansin pero ayos lang. Mabuti na lang at hindi kami natoka sa last section. Kaya nga pala ako nagpaboto hindi dahil Supreme Student Government (SSG) officer ako kundi hindi ako tumakbo. Hindi ako nangampanya, nangbola, nangako, nagbiling iboto at ang mga karaniwang ginagawa ng mga candidates. Nagpakabusy na lang ako sa pagcriticize sa kanila at pagbabasa ng mga libro.

Umaga yun nangyari kaya’t pandalas ang mga SSG officers sa paglalabas ng results. By lunch break may result na. Usually kinakabahan ako dati kapag ganito, ngayon hindi na. Hindi ako kasali e, hindi ako napepressure na manalo o matalo. I didn’t even bothered to look at the results. Wala lang. Nakakatamad. Sa nalaman ko, di naman ako kasali.

———-

Naging active na rin ako sa pagbabasa at pagpapahiram ng libro. Ako (in a way) ang nagsimula ng rebulusyon ng mga libro sa room. Pahiram dito, pahiram doon. Nagrerevolve ang mga libro ko sa mga kaklase ko. Ang dami-dami nang humahawak sa kanila. Parang lalong lumalala ang kondisyon nila. Pero ayos lang yun nabasa ko na naman ang mga iyon. Hindi ko parin nabibili ang mga librong inerekomenda nina Master Steno at Kuya Adrian noong sa “Usapang libro“.Kahapon nga lang ay may nawawala daw na libro at akin yun. Mag-iisang linggo na yun sa kaklase tapos biglang nawala. Hindi ako nakaramdam ng galit kasi nga nabasa ko na yun ang akin lang ay gusto ring mabasa yun ng iba kong kaklase para makapagkwentuhan kami. Kaso, nawawala nga. Hahanapin pa daw.

Nadagdagan ang libro ko nung July 7. Hindi na kay Sir Ong ha. Kay Ramon Bautista na at Eros Atalia. Bili ko yun dahil wala na akong mabasa. At tsaka regalo ko na sa sarili ko. Hindi niyo (bloggers)  alam na birthday ko nung isang araw. Bwahahahaha. Ipagkalat ba naman? Yung kasi ang main goal ko nung pumunta ako sa siyuda nun, ang makabili ng bagong libro. Naubos na naman ang pera ko!

———-

Eh di bale birthday ko nga noong isang araw, hindi ko sasabihing noong July 10. May bumati naman kahit papaano. Ang mga kaklase ko (syempre), ilang teachers, at ilang mga nakaalala. Ayos din naman. May nagbigay ng cake (dalawa), presto, oreo at panyo. Wagas  bumati yung iba kong kaklase maya’t maya. Hindi nga pala ako nasurprise dun sa cake. Nakita ko kasing dala noong isa kong kaklase yung isang cake papasok tapos yung isa naman ay nakita kong isinususok ng bestfriend ko sa locker. Wa epek ang mga paepek. Nyahahahahaha!

Dati kasi ang hinihingi kong regalo sa bestfriend ko ay libro. Tapos biglang cake? Nagrereklamo siya, hindi ko tanda ung bakit. Siguro dahil di ako nasurprise. Sinabi niya kung magkano yung cake and blah,blah, blah. “Kung ibinili mo gang libro yung 400 pesos o kaya ipinangload mo sakin eh di matutuwa pa ako! Gusto ko ng libro!“, yan ang sinabi ko. Mahilig kaming magpikunan. Sa huli ay kinain din at nag pasalamat din ako.

———-

Hay ang dami nang nangyari at mas madmi pang mangyayari. Ito na lang muna at gagawa pa ako ng madaming gawain. Kamust na kayo? Kwento kay dali!

Comments? Puna? Violent Reactions? Go lang!

Ang hirap maging estudyante

Nagbukas ang mga pintuan ng mga paaralan. Laging rush ang mga tao lalo na ang mga estudyante. At sa kasamaan palad ay isa ako sa kanila. Naging busy ako, sobra. Hindi ko inaasahan na sobrang daming gawain “pers day” pa lang. Pero wala naman ako magagawa. Kaya sumunod na lang ako sa daloy ng buhay.

Pero hindi lumuwag ang mga gawain. Ang mga assignments nasundan ng mga report, presentation, quiz at ang walang kamatayang responsibilidad. Eh estudyante eh. Kasama na yun sa package. Dahil din dun ay madami akong hindi nagagawa na gustong gusto kong gawin. Isa na dun ang mag-update ng “kaEwanan” sa blog ko. Siguro ay lalo nang natigang at nabored ang mga mambabasa.

Noong isang weekend sana ay pipilitin kong makapost kaso biglang nagbigay ng project si Mam Chemistry. First week of classes may project na!? Masaklap pero totoo. Nasusura ako. May mga teacher pang kung magpagawa ng assignment ay isang oras na sultan, no. 1 pa lang yun. Kinakaya kahit nakakapagod.

Nami-miss ko ng basahin ang mga blog ng mga inaabangan kong bloggers. Sina Ate Zezil, Kuya June, Master Steno, at sobrang dami pang iba. Ang hirap pa lang magsulat kapag maraming iniintidi. Nakakawindang.

Pero masaya rin naman nasa paaralan, kasama mo ang mga kaibigan at mga kaklase mong mga baliw. Laging may tawanan, murahan, hingian, hiraman, asaran. Lalo na para sa kanila dahil muling pinayagan ang mga yagit na estudyante na magdala ng kanilang Brand New, 2nd, 3rd, 4th at laspag na mga cellphone. Sabi daw eh privilege ito ng mga estudyante. Kaya naman maya’t maya ang hawak ke Nokia, Samsung, Cherry Mobile at “no name” para mag GM (group message). Hay buhay.

Kailan kaya ulit ako makakapost? Sana malapit na. Salamat po sa mg nagtitiyagang basahin ang blog kong ito. Mabuhay ka!

Ang mga larawan kong ito ay kinuha ko lang sa Facebook at wala pong klase sa mga oras na ito. Walang magwiwild.

Ang mga walang magawa sa buhay.

Ang mga naggagawa report. Wag mang husga, nirush yan.

Ang mga pasikat.

Ang masipag (daw?).

At hindi mawawala ang tulog, stressed, may sakit, at tinatamad lang.

 

Kaibigan (Ang sarap mong chop-chopin at itapon sa bangin!)

Nakakapagod din. Araw-araw tayong ganito. Nandyan kayo, nandito ako. Tumingin ako, wala kayong pakialam. Nagsalita ako, wala kayong narinig. Mahina siguro ang pagkakasabi ko kaya inulit ko pero wala parin. Baka may ginagawa kayo. Kaya’t naghintay ako. Umintindi. Lumipas ang mga oras pero wala parin.

Ipinagpabukas ko na ang mga gusto kong sabihin. Hindi naman ito gaanong kaimportante. Kinabukasan, nandyan ulit kayo. Nangumusta naman ako, tumingin lang kayo. Nagtanong ako kung madami kayong gagawin, pero walang umibo. Inisip ko na lang na meron nga kaya wala akong nagawa kundi maghintay. Nagsasalita ako paminsan-minsan, nakatingin kayo sa kawalan.

Mga ilang araw ding ganito. Tiniis ko dahil kaibigan ko kayo. Walang kaso sakin ang maghintay. Bigla na lang dumating ang araw na ayaw niyo na akong makita. Tinanggap ko yun dahil baka may problema lang kayo. Ayos lang naman. Mabait naman ako.

Matagal-tagal na. Wala parin akong balita sa inyo. Naisipan ko nang tumigil pero baka matindi ang problema niyo, kaya nagtiyaga ako. Baka kailangan niyo ng kausap.

Isang malagim na araw, ipinagtabuyan niyo ako. MASAKIT! Sobrang SAKIT! Hindi ko maintindihan. May nagawa ba akong mali??? Ni, “Uy, nandyan ka pala” wala akong narinig. Parang tood lang akong walang kwenta sa paghihintay kong yun. Kahit “salamat” wala kayong sinabi. Tapos ganito lang? Walang paliwanag? Masakit dahil nagmukha akong TANGA. Wala man lang pumansin o nangumusta sakin. Ako lagi ang gumagawa ng paraan para maka-usap kayo.

Tapos sasabihin niyo kung bakit ko ginawa yun, eh alam ko naman pala na walang kwenta yung ginagawa ko? Gusto niyong malaman kung bakit? Dahil nga kaibigan ko kayo! Mahirap bang intindihin yun?

Nagmukha akong tanga sa pag-intindi at paghihitay. Nakakakapagod din pala. Masakit.

.

.

.

.

.

Ah, teka sino bang kausap ko? Wala na naman akong mga kaibigan.

(P.S. Hindi po ito totoo. Pero may pinanghugutan ako. Wag niyo na pong alamin ang details. Hahahaha. Ginawa ko ito isang gabing walang kuryente, patay sindi.)

(P.P.S. Pasensya na po sa pagkakasulat. Pagtiyagaan na lang po 😀 )

Ngayon ko lang narealize (Buhay Maynila)

Kagagaling lang namin sa Manila. Magulo. Maingay. Mainit. Ang bilis ng mga pangyayari para sa isang probinsyanong minsan lang mapadpad sa Capital. Kapag mabagal ka, mabilis kang maiiwanan. Relax lang kasi ang buhay dito katulad sa iba pang probinsya hindi gaanong nagmamadali ang lahat. Kahit madalang lang dumaan ang mga sasakyan dito ayos lang. Hindi katulad sa siyudad na parang lahat ng sasakyan ay gusto kang ihit-and-run. Tsaka ang mga busina. “Gumagana Manong!“. Tama na ang ingay kaya.

Dati gustong-gusto kong tumira sa Manila. Kapag kasi iniisip ko yun mga mall ang pumapasok. Ang mga malalaking building na malamig, madaming tindahan, maingay, masaya. Ito ang kinaginsnan ko dahil yun lang naman ang pinupuntahan naming dati. Gusto ko nga dating puntahan lahat ng SM sa buong bansa. Parang achievement na rin yun. Pero dati yun. Ngayon ko lang narealize na ayaw ko na. Sabi ko nga kapag nakatapos akong mag-aral babalik agad ako sa probinsya. Makikisiksik pa ako sa mga nagsisiksikan.

Isa pa ay madali akong mawawala. Takot akong magtanong. Complicated ang mga lansangan. Nakakalito, mukha kasi pareparehas ang mga building. Lahat mukhang matatanda at pwedeng bumigay kahit anong oras. Mausok pati. Sobra.

Maraming krimen. Makakatakot tuloy. Pwede akong manakawan ng mga malilikot na kamay kung tatanga-tanga ako. Kaya nga naisip ko, bakit ko pa kailangang bumuli ng mamahaling cellphone yung tipong S4 at Iphone 5 kung tatanga-tanga naman ako. Sayang ang pera tapos ibabandera ko pa sa mga PUV di lalo nang nanakaw. Maglalaro lang naman ako ng Candy Crush at magpapahiwatig na, “Daig kayo, bigtime ako!” Di bale na lang bibili na lang ako ng black and white na nokia. Parehas lang naman silang nakakapagtext at nakakatawag.

Pero naisip ko na mga magagaling ang taong Maynila. Umaangkop sila at street smart. Parang alam na nila ang kalakalan sa magulong mundo ng siyudad. Sanay sila? Inborn? Natutunan? Nagevolve? Ewan ko. Sila ang mga taong bumubo sa power grind ng Pilipinas ang mg matatag na pundasyon. Saludo po ako sa inyo mga Dre!

(P.S. Walang kwenta yung post. May maisulat lang.)

Usapang libro…

Mahilig akong nagbasa. Malamang estudyante ako eh at obligasyon ko yun kung hindi ay “bokya” ako sa mga pagsusulit. Pero ngayon idisregard muna natin ang mga textbooks, encyclopedias, dictionaries, almanacs, resibo sa PTA, etc. Kakaunti pa lang ang nababasa ko. As in, piling-pili dahil sa kanila lang ako nagkainteres. Puro tagalog po inyo at kay Bob Ong lahat. Minsan kasi may kaklase akong nagdala ng libro sa school ni Bob Ong yung ABNKKBSNPLAko. Syempre binasa naming at nagustuhan ko. Binasa namin hanggang dun sa high school part. Hindi ko parin yun tapos basahin.

Dahil dun nagresearch ako ng iba niyang mga libro dahil may bagong bukas na bookstore sa siyudad (Calapan City). Sabi kasi ng kaibigan ko nakakita daw siya dun ng libro ni Sir Ong. Goal ko na bilhin lahat ng libro niya kahit wala akong budget. Inaamin ko gusto silang ipagmayabang noong una! *evil laugh* Pero kalaunan hindi ko na sila pinagagalaw kahit kanino. Ayoko silang madumihan! Hindi ko pa sila nababasa lahat dahil busy ako (wew!?).

Noong Linggo ay natapos ko yung isa, “Ang mga Kaibigan ni Mama Susan”. Astig. Hindi ko inaasahan ang mga pangyayari. Hindi ako gaanong natakot dahil hindi ko nakikita yung mga babaeng sinasapian pati na ang hinliliit na naputol (ouch!). Pero kung movie yun at mag-isa lang akong nanonood dahil mag-isa lang akong nagbasa ay EWAN ko na lang. Hindi siguro ako makakatulog dahil sa mga orasyong Latin na yun at sa mga weird na rebulto. Sa proseso rin ng akong pagbabasa ay nabasa yung likod nung libro (NOOOOOOOOO)! Nangulubot! Nakakainis! Naipatong ko sa basing lamesa.

Yung naman “Ang Paboritong Libro ni Julius Hudas” ay sinimulan ko nang basahin. Ito ang pinakapoor ang kondisyong libro ko. Nabasa. Basang-basa. Naging kulay itim na yung last page dahil nga nabasa. Kumalat. Pero nababasa pa naman kaya tinatiyaga ko na. Nabasa yun nung camping sa Boy Scouts sa Mt. Makiling. Hindi ko nailagay sa loob ng bag eh biglang umulan tumagos ang tubig sa tent at NABASA! Nanghihinayang talaga ako. Pero wala akong magagawa.

Kung sakaling matapos ko na yun lahat ay gusto kong bumili ng bagong libro. Yung tama lang, hindi kasing kapal ng dictionary (yung makapal na makapal). Madaling maintindihan dahil slow ako. Interesting, syempre. At higit sa lahat ay affordable. Hindi pa siguro para sakin ang mga Game of Thrones, Harry Potter, at iba pang mga makakapal na libro dahil nga madali akong tamadin. Mga bloggers, alam kong nagbabasa kayo ng mga libro dahil mahilig kayong magsulat. Any suggestions? Yung mura lang at maeenjoy ko.

Ang tagal na ha!

It has been a while. I had been busy, I think. Nilamon ako ng katamaran. Parang ininjoy ko na ang bakasyon. May mga binalak akong isulat pero hindi matapos-tapos. May na gagalit kasi dahil mabagal daw ang connection. Mahirap na ayaw kong mapagalitan kaya minabuti kong wag na munang magblog. Wala rin naman akong magandang topic na gagawan ng post. Magrereklamo lang ako sa eleksyon, babatikusin ang Taiwan, at magmamagaling na naman. Nauubusan din ako ng opinion dahil pareparehas lang ang atake ko sa kanina.

Pero namiss ko si Mang WordPress at ang blog kong wala gaanong bumubisita. Walang bago eh. Ang alam ko lang ay malapit na ang pasukan at excited na akong mag-third year! I will enjoy it to the fullest. Minsan lang ‘to di ba? Nakaenroll na ako and it was a breeze dahil mabilis lang. Masyadong busy ang mga guro sa Brigada Eskwela kaya pumpirma na lang sila sa enrollment form. Alam na naming ganito ang senaryo kaya take advantage agad. Unti-unti nang gumaganda si Inang paaralan. Dilaw na dilaw na siya! Parang may halong pulitika ‘to ah? O di naman kaya ay favourite color lang ni Madam Principal? Di ko alam.

Namiss ko ang lahat sa paaralan. Excited na talaga ako. Ang mga adventures na uukitin naming ng mga kaklase ko ay magiging epic! Kahit nababawasan kami dahil sa mga kasumpasumpang paglipat ng school ay alam kong maging masaya parin kami. Hay. Time really flies. Parang kahapon lang ako kumuha ng entrance exam eh. Tapos 3^rd year na agad kami!

Bukod sa enrollment ay pumunta rin kami sa siyudad nung isang araw. Namili ng school supplies at nagliwaliw. Nakakabaliw ang mga pangyayari. Parang roller coaster! Nagalit, humalakhak, nainip, matuwa, namroblem, etc. Ang gulo talaga pag namimili. Matagal at nakakainip. Sunod lang kami ng sunod kung saan pupunta. Bumili rin kami ng sandamakmak na papel at dahil dito napagalitan kami. 40 pad ba naman ang bilhin? Ano di lang nakakita ng papel? Magtitinda lang sa bangketa? Ang bigat-bigat pati. Nakakasura eh. Nagsisi ako kami.

Noong kumain kami ang matindi. Pangalawa yun sa pinakanakakahiyang nangyari sakin bukod sa lecheng dance number ng gangnam style. Bakit pa nauso yun? Bwisit eh. Take note napilitan lang ako nun. Balik tayo, kakain kami sa Irog dahil ang sarap ng iba dung pagkain, iba lang ha. Mga 11 ata yun. Umorder kami at nag-intay ng 20 minites dahil sa slow na cashier. Nayamot ang mama dun dahil ta*****-t***a daw. Di kasi agad sinabi na mag-iintay pa, tsaka lang sinabi nung bayad na. Kaya wala kaming nagawa kung di mag-intay. Matagal pero ayos na.

Malapit na akong matapos. Pinakuha kami ng tubig. Pinatong ko ang towel ko sa lamesa at nagpatuloy sa pagkain. Hinigit ko si towel para magpunas nang, “Blag!”. Basang-basa ang short ko! Nabubo ang baso! Nasalo pa ng hita ko yung baso, may laman pa. Nagtinginan syempre ang mga tao. Ako naman punas-punas lang at tawa dahil dark blue ang short ko. Kala ko di halata. Inubos ko pa nga yung pagkain ng mama. Tinatawanan ako ng mama at kapatid ko. Nakikitawa na lang ako. Noong tumayo na kami tsaka ko lang napansin na pati ang likod basa. Sura! Halatang-halata! Para akong nagIHI! Nakakahiya. We ended up buying a Php 375 short. Ang sikip pa (-_-)

Inisip ko na lang na wala namang nakakakilala sakin dun. Tsaka icebreaker na rin yun. Nadala ako dun. Hindi na ako uminom ng tubig ulit nung araw na yun. Pag minamalas nga naman oh.

Sa susunod mga pangyayari naman sa school ang idedetalye ng iyong lingkod. Yung mga worth telling lang naman. Hindi ko ‘to gagawing diary. Kamusta mga bisita? Matagal-tagal na rin.

 Ikaw, nangyari na ‘to sayo? Ang mapahiya sa maraming tao?

Kwentong…

Hindi parin ako makaget-over. Ewan ko. Gusto kong bumalik sa Geo-Marine Science Camp. Pero tapos na eh kaya aalahin ko na lang ang mga memorable moments 🙂

+ Mga pool momments. Tambay. Kain. Picture. Hindi na miss yun dahil hindi ako nakaligo. Ayaw kong mag-uwi ng mga basang damit kahit dyan lang sa tabi-tabi ang amin. Ay madagdagan pala. Ang daming naliligo gabi-gabi. Hindi ako nainggit! Hahahahaha

+ Hindi ko makakalimutan ang pagkain ni sir Marc nang di nagbibigay ng stab. Paano? Hinahalo daw niya yung lalagyan sabi ni Ashley. Hahahahaha

+ Bukod kina Ate Pammie at Kuya Justine ay may mga nabuo ring mga “Lab Team” na hindi na natin papangalanan. Hindi talaga ako sure pero ramdam ko eh. Clue, campers sila. Hulaan niyo!

+ Ang nabubong buhangin ni Ate Tatum. Bow. Malas yata yung group namin dahil sa di inaashang pangyayari ay naubos ang isang bote ng buhangin ni Ate Tatum. Tandaan iiyak na si Ate Tatum kapag pati ang Spain labeled sand ay nabubo.

+ Ang mga ‘Happy Birthday blows‘ ni Ate Ii. Nahirapan ako dun sa pagtatanggal ng tubig sa snorkle. Nataon pang may sipon ako nung mga panahong yun kaya “Eewie!” sa mask. Di na lang ako nagpahalata. Ewan ko kong may nakahalata kaya ‘shuush‘ na lang tayo ha. Mam Alette nahalata niyo?

+ Sino namang makakalimot kay Bernard? Ang tubong Pili NHS na tahimik pero kapag nagsalita na ay nakakabilib!  Astig! Group 3 yun ha! Ako naman sulat-sulat na lang. Wag na yang public speaking and what not na yan.

+Ang Dance Central. Go,go,go Ate Pammie at Ate Cat! Show us the “Da Moves“! Enjoy naman sa libangan niyo. Masaya kahit nakakapagod.

+ Gyomi nina Kuya JK at Klenton. Hahahahahaha

+ Nakakadal talaga ang tawa ni Ate KC! ” Nakakainis ang tawa ko”. Hindi Ate KC, nakakadala at cute.

+ Ay yung mga Kaloka Likes! Hawig naman kahit papaano. Smile!

+At ang inspiring presentation ni Sir David. I felt very honored na nasaksihan ko yun. It inspired me to not be afraid to express. That’s why I continue writing. Kahit papaano nakakita ako ng lecture na pang UP. Masaya na ako dun. Thank you Sir! Wait lang, ito naman si Sir Hernandez papikit-pikit na. Sir gising! You’re missing the good part!

Memorable? The bond and friendship that blossomed from all of this. Ang sama naman siguro kung mag-isa kang nagcacamp di ba? Ikaw ang palaging tatanungin, mageevalute, magbibigay ng insights, improvements, at magFefellowship Night nang mag-isa. Lonely. Ang dami pang pressure, malamang mag-isa ka eh. I didn’t expected any of these but I’m grateful that it happened.

Ikaw anong kwentong Geol, MSI, at SEI mo?